ესსე (ქ.მ.ე) #15

ნარკოტიკები 21-ე საუკუნის ერთ-ერთი გადაუჭრელი პრობლემაა. საზოგადოების ნაწილი ფიქრობს, რომ მათი ლეგალიზაცია ამ პრობლემის გადაჭრის საუკეთესო გზაა, რადგან ეს შეამცირებს სიცოცხლისთვის საშიში პრეპარატების მოხმარების შემთხვევებს.

მე არ ვეთანხმები მოცემულ მოსაზრებას, რადგან ვფიქრობ, რომ ნარკოტიკების ლეგალიზაცია და კანონის შემსუბუქება პოტენციურ ნარკომანთა რიცხვს საგრძნობლად გაზრდის.

საქართველო განვითარებადი ქვეყანაა, თუმცა ევროპული ქვეყნებისგან განსხვავებით, (მაგ: ჰოლანდია, ესპანეთი) ნარკოტიკებთან მიდგომა მოსახლეობას რადიკალურად განსხვავებული აქვს. სამწუხაროა, თუმცა ფაქტია უამრავი ახალგაზრდა ნარკოტიკებზე არის დამოკიდებული. სტატისტიკური მონაცემებით საქართველოში უამრავი ადამიანი იღუპება ან / და ავადდება ბ, ც ჰეპატიტითა თუ აივ ინფექციით - სწორედ ძლიერი ნარკოტიკული ნივთიერების ინტენსიური და დაუფიქრებელი მოხმარების შედეგად.

თინეიჯერები თავდაპირველად მსუბუქ ნარკოტიკს მოიხმარენ, მათ აქვთ ილუზია, რომ როცა მოუნდებათ მაშინ იტყვიან უარს ნარკოტიკულ თრობაზე, თუმცა ვერ აანალიზებენ, რომ „სიამოვნება“ შემდგომში აღარ დააკმაყოფილებთ და როგორც რეალობა გვიჩვენებს ისინი  გადადიან უფრო საშიშ ნარკოტიკზე, რაც მათ ორგანიზმსა თუ ფსიქოლოგიურ მდგომარეობას ძირფესვიანად ანგრევს.

ნარკოტიკების ლეგალიზაცია პრობლემას პრობლემას შემატებს, უამრავი ნარკომანი დაემატება მომხარებელთა რიცხვს, რადგან, როგორც წესი „აკრძალული ხილი“ ბევრს დააინტერესებს და სავალალო შედეგიც არ დააყოვნებს.

მსოფლიოში და კერძოდ საქართველოში უამრავი ოჯახი მოიშალა ნარკოტიკების მოხმარების შედეგად, ნარკომანი ადამიანი ვერ იაზრებს პრობლემას, მას ნამდვილად სჭირდება თანადგომა, როგორც ოჯახისგან, ასევე სახელმწიფოსგან. ნარკომანიის გავითარება ქვეყნის ეკონომიკის მოშლას, მორალური და ფიზიკური განადგურებისა და დემოგრაფიის შემცირების მომასწავებელია. ნარკომანი, იგივეა, რაც უნაყოფო ხე, რომელსაც არავინ იცის, როდის წააქცევს ქარი.

დასკვნისას, კიდევ ერთხელ ვიტყვი, რომ ნარკოტიკების მიმართ პოლიტიკა უნდა იყოს მკაცრი, სახელმწიფომ კი იზრუნოს ნარკომანთა რეაბილიტაციისთვის და მათი სოციუმში აქტიური ინტეგრაციისთვის.